Piet nam het leven zoals het was, stap voor stap.
Hij was een man van eenvoud en zijn gezin betekende alles voor hem.
Piet leefde in twee werelden: Nederland en Kenia, en omarmde het beste van beide culturen.
Dit was de tekst die boven de rouwkaart van Piet stond.
Een kaart die nog niet gemaakt had mogen en moeten worden…
Ik neem je mee in het verhaal over Piet en hoe zijn uitvaart een samensmelting werd van culturen, liefde en gemeenschap.
Piet was tot zijn 30e een vrijgezelle man die werkte in een rozenkas in Heerhugowaard. Het leven was goed zoals het was. Toen zijn werkgever hem vroeg of hij naar Kenia wilde om daar te gaan werken op het zusterbedrijf, zag Piet dat als een mooi avontuur.
In Kenia, tussen al die rozen, werd Piet verliefd op Caroline en plukte daarmee de mooiste roos uit de kas. Ondanks hun leeftijdsverschil hadden ze het samen heel fijn.
In 2011 werd hun dochter Jabe geboren en zeven jaar later was hun gezin compleet met de komst van hun tweede dochter Pendo. Het leven was goed voor hen alle vier. Er waren plannen om de kinderen te laten studeren in Nederland, maar tot die tijd genoten ze van een ontspannen leven in Kenia.
Maar toen werd Piet ziek. In november 2023 werd de diagnose kanker gesteld.
Veel sneller dan gepland en onvoorbereid kwam Piet met zijn gezin naar Nederland voor behandeling. De kinderen kwamen in een vreemd land, met een vreemde taal en een onbekend huis. Ze werden uit hun comfortzone getrokken, terwijl Piet vocht voor zijn leven.
Hij kon het niet winnen… Op 20 juli 2025 blies hij zijn laatste adem uit.
Wat moest Caroline, vol van verdriet, allemaal gaan regelen in een land waar ze nog maar anderhalf jaar woonde? Waar een heel andere uitvaartcultuur heerst, met andere gewoontes en regels? In Nederland mag je iemand niet in je achtertuin begraven.
Bij ons wordt een begrafenis niet bekostigd door donaties van de gemeenschap.
Wij versturen rouwkaarten, en het delen van het nieuws is niet voldoende.
Bij ons komt niet de hele gemeenschap naar de uitvaart en er wordt geen dier geslacht omdat iedereen blijft eten.
Toch was de Kenyaanse gemeenschap er voor Caroline, samen met familie en de Protestantse kerkgemeenschap. Samen hebben we de uitvaartdienst van Piet geregeld met respect voor beide culturen. De dienst was tweetalig, de gezongen liederen waren een mix van Nederlands en Engels. Er was een livestream van de uitvaart, zodat de Keniaanse gemeenschap op afstand kon deelnemen.
Toen de zon ging schijnen bij aankomst op de natuurbegraafplaats, zei Caroline: “Kenia laat zien dat ze bij ons zijn.” Na afloop was er een overvloed aan eten en drinken, meegebracht door iedereen, om samen in Caroline’s tuin te nuttigen. Er was verbroedering. Twee culturen smolten samen.
Nu moeten Caroline en haar meiden verder.
Een jonge Keniaanse vrouw en haar dochters van 14 en 7 jaar.
Ze vertrouwen op God en met de mensen om hen heen, zal het hen lukken om dit zware pad te bewandelen.