Esther was een zondagskind, het leven lachtte haar toe.
Ze hield van gezelligheid, was op alle feestjes aanwezig en deed vaak, als dochter van een elektricien, letterlijk en figuurlijk het licht uit.
Ze had een mooi gezin, was druk met vrijwilligerswerk, had een groot netwerk om haar heen en stond midden in het leven.
En toen werd het januari 2025. Esther kreeg te horen dat ze slokdarmkanker had. Vol positiviteit en energie ging ze het behandeltraject in. Er werden haar vanuit doktoren veel kansen geboden maar haar lichaam gaf haar geen enkele kans. Het licht mocht geen 1 keer op groen staan, het was alleen maar tegenslag op tegenslag. Haar lichaam kon deze strijd niet winnen en ze heeft haar mooie gezin op 17 augustus 2025 moeten loslaten.
Samen gingen we aan de slag met het voorbereiden van haar uitvaart, aan de keukentafel op de Verbinding 2. Haar huis, haar thuis. De plek waar haar hart lag werd deze dagen het hart om samen te zijn en dat voelde goed, samen in de cocon Esther zitten.
Haar overlijden heeft Schagen laten sidderen en dat bleek ook wel bij het openslaan van de krant en het lezen van de teksten in de advertenties: een supermam, een kanjer van een vrouw, ons zusje, een dierbare en lieve vriendin Een stoere vrouw die gastvrij was, sportief, warm, vol energie, die altijd meer gaf dan nam, altijd blij was, de regie graag zelf in handen had.
Ze was zo lief, zo betrokken, zo enthousiast. Tijdens de condoleance thuis heeft Esther ons laten zien met hoeveel mensen zij in haar leven verbinding had.
In de buitenaula van crematorium Schagen vond haar afscheid plaats met een besloten groep dierbaren. De wind, onzichtbaar en toch voelbaar, nam onze tranen mee. De zon verwarmde ons en liet Esther voor de laatste keer het stralende middelpunt zijn. Een vlinder fladderde rondom haar mand. Haar muziek knalde uit de muziekboxen. De herinneringen die verteld werden, zorgde voor een lach en veel tranen. Haar mooie glimlach was op alle foto’s zichtbaar. De laatste woorden werden voorgelezen door haar 2 zonen, de woorden van Esther zelf. Het was een pijnlijk mooi afscheid maar zo ontzettend verdrietig dat we daar samen moesten zijn voor haar afscheid.
Zo graag als dat Esther zelf de regie in handen had, heeft ze deze voor haar eigen uitvaart gedeeltelijk uit handen gegeven. Ze werd ingehaald door de tijd maar misschien wist ze dat haar gezin en de familie er vast iets bijzonders voor haar van zouden maken. En of dat gelukt is!
Na afloop was iedereen, zoals Esther wilde, uitgenodigd om bij haar thuis samen het glas te heffen op het leven, op Esther haar leven. Vanaf haar huis keek Esther naar ons, met een glas in haar hand en een stralende lach op haar mond.
De unieke verbinder had ons hier, in haar eigen tuin, samengebracht.
Een mooie maar schrale gedachte want wat hadden we nog graag, oneindig veel keer, samen willen dansen, lachen en samen het licht willen uitdoen!