Na het overlijden van vader, 3,5 jaar geleden, was het best moeilijk voor moeder om de draad van het leven weer op te pakken. Ze deed haar best en was altijd blij als iemand van haar gezin langskwam. Ook de dag voor haar overlijden was 1 van haar dochters bij haar langs geweest, in haar fijne huis in Schoorl. Ze hadden nog een spelletje gespeeld. Moeder won en zei nog: “kan je niet eens winnen van zo’n oude vrouw”.
Een dag later werd ze plotseling heel ziek en voordat het gezin het doorhad, zaten ze met z’n allen om haar bed in het ziekenhuis. Er werd hen verteld dat ze snel zou komen te overlijden en dat gebeurde ook.
De dag na haar overlijden ontmoette ik het gezin in het huis van moeder. De plek waar 2 dagen daarvoor nog een spelletje was gespeeld, was nu de plek waar de enveloppen voor haar rouwkaart geschreven werden.
De uitvaart van haar man had ze erg mooi gevonden en ze had een paar keer uitgesproken dat haar uitvaart vast niet zo mooi zou kunnen worden. Maar daar hoefde ze niet bang voor te zijn. Moeder was een vrouw die altijd bescheiden was geweest en dienend had geleefd. Ze was een warme en belangrijke spil binnen het gezin. Ze was belangrijker binnen het gezin dan dat ze zelf dacht of wist. Ze verdiende een mooie uitvaart en daar wilde iedereen z’n uiterste best voor doen.
Aan de binnenzijde van haar mooie rouwkaart, stond een foto van een schaap met 1 van haar lammetjes die zich lekker op zijn of haar moeder had genesteld. Deze foto was op meerdere manieren heel passend voor moeder. Moeder was gek van de dieren die ze altijd om haar heen had op de boerderij, vooral van het kleinvee en speciaal de lammetjes. Nog mooier was misschien de symbolische betekenis die deze afbeelding had. Een lammetje dat zich veilig voelt bij zijn of haar moeder. Die zich geborgen voelt bij z’n moeder en zich ook door haar laat verwarmen. Zo hebben de kinderen en ook kleinkinderen dit ervaren en gevoeld.
Moeder lag thuis opgebaard, netjes in de kleren en mooi zoals ze was. Tijdens de condoleance waren er veel mensen die langs kwamen om afscheid van haar te nemen. Naast tranen, werd er ook gelachen. Het voelde voor iedereen goed om in haar huis samen te zijn en je verwarmd te voelen door ieders aanwezigheid. Het was een ware bloemenzee om haar heen.
Toen kwam de dag van de uitvaart. De kinderen hielden haar met z’n allen voor de laatste keer vast. Haar lichaam had voor hen geleefd en gewerkt. Nu was het haar tijd om te gaan. De handen van de kinderen lagen voor de laatste keer op haar handen; de handen die voor hun hadden gewerkt, hun hadden getroost en geknuffeld. Een speciaal, bijzonder, emotioneel moment.
Zoals zij bij leven was, zo was nu ook haar afscheid; netjes, verzorgd, warm, liefdevol en met haar gezin om haar heen. Gewoon een warm afscheid met mooie woorden, muziek en foto’s waarin hoorbaar en zichtbaar was hoe belangrijk moeder was binnen haar grote gezin. Haar afscheid werd mooier dan ze zelf had kunnen bedenken.
We eindigden met de mooie tekst die in haar rouwkaart stond.
Een tekst die ze zelf had uitgezocht en waarvan de kinderen unaniem zeiden:. “iedere zin is helemaal onze moeder”.
De kaars leek bijna eindeloos maar is nu stil gedoofd
Een leven lang zorgzaam geweest
Weinig nemen en veel geven
Altijd hartelijk en warm
Een hand die zwaaide als we gingen
Zijn herinneringen aan ons mam
Die voor altijd afscheid van ons nam