Je hebt wel eens van die dagen..
Van die dagen dat alles lijkt mee te zitten…
Zo’n dag was het voor Richard, woensdag 10 juli 2024, vandaag precies 3 maanden geleden.
Het was haast een euforische werkdag voor hem geweest. Niet 1 maar 2 projecten, waar hij al enige tijd mee bezig was, daar kwam die dag groen licht voor. De dag zou prachtig afgesloten worden met het kijken naar de halve finale wedstrijd van het Nederlands elftal, samen met z’n hechte vriendenclub.
Voordat het zover was, wilde Richard nog een rondje op z’n nieuwe racefiets; even zijn hoofd een beetje leegmaken. Om 18.30 uur vertrokken, om 18.45 uur was het de politie die de vreselijke boodschap kwam brengen dat Richard een dodelijk ongeluk had gehad.
Machteloos, radeloos, lamgeslagen, intens verdrietig maar vooral ongeloof was het gevoel dat er heerste. En niet alleen bij zijn kinderen, bij Patries, de familie en zijn vrienden. Nee, heel veel mensen uit Warmenhuizen en Tuitjenhorn waren stil bij het horen van dit bericht.
Dagen van wachten op het bericht wanneer Richard thuis zou komen volgde, een stroom van medeleven in de vorm van bezoek, berichtjes, kaarten was er ook. Er moest nagedacht worden over de uitvaart van Richard. De zenuwen werden enorm op de proef gesteld door de fases van onwetendheid en verdriet. Van iedereen, op zijn of haar eigen manier, werd het uiterste gevraagd.
Een toen was daar de dag van de uitvaart die plaatsvond bij ‘zijn’ Bejo.
Alle registers werden bij Bejo open getrokken om Richard het afscheid te geven dat hij verdiende. Niets was te gek en niets was te veel. Er was oog voor ieder detail. Collega’s die de rouwauto van en met Richard in het laaddok opwachtte, pijnlijk mooie woorden die er uitgesproken werden, een indrukwekkende erehaag met alle Bejo medewerkers die als laatste groet voor Richard applaudisseerden. De zon scheen maar het kippenvel stond bij iedereen op de armen.
Bij voetbalvereniging Hollandia T werd er nog een pijnlijk mooi moment toegevoegd aan het afscheid van Richard. Een paar honderd man, jeugdleden, oud-leden, trainingsmaatjes en oud-dorpsgenoten, vormden daar een erehaag die omlijst werd met vuurfakkels in de clubkleuren. Onder luid applaus was ook hier pijnlijk voelbaar hoe bijzonder Richard voor vele mensen is geweest en wat de impact was van zijn onverwachte overlijden.
Het afscheid van Richard was net een film. Het was zo indrukwekkend, dat het pijnlijk mooi was.
Na het euforische gevoel over zo’n mooi afscheid, komt echter ook snel weer een pijnlijk gevoel omhoog en de vraag ….. en nu?
Hoe moeten wij verder? stond er in de advertentie.
Onze lieve papa die er altijd voor ons was
Mijn lieve, unieke maatje waar het leven zo mooi mee was
Onze prachtige zoon waar we zo trots op waren
Onze broer, zwager en oom waar het altijd zo fijn mee was.
Richard mocht zijn fietsrit niet zelf afmaken. Wie had dat kunnen bedenken?
Van het concert des levens krijgt niemand het program.
Koester daarom het leven want soms…..dan duurt het leven maar even….