Bovenaan de rouwkaart van Renske stond: “t Komt wel”
Een kreet die bij haar hoorde en die ik, in de dagen dat ik bij het gezin was, ook veel gehoord heb. En meestal kwam het ook wel; het kwam wel goed, alles kon nog wel even wachten. Maar helaas was de werkelijkheid nu anders…
1 van de moeilijkste momenten in het leven is wanneer je de moed vind om los te laten wat je niet kunt veranderen
Renske wist en voelde dat haar einde er snel aan zou komen en dat ze er niets meer aan kon veranderen. Ik had haar een paar maanden voor haar overlijden ontmoet om te praten over haar uitvaart. Ze was allerlei zaken al aan het voorbereiden omdat ze wist dat ze het leven moest gaan loslaten.
Half januari stapte ik weer bij hen binnen maar nu was alles anders.
De strijd van Renske was voorbij, ze had haar rust gekregen. De onrust, de zorg, alles was voorbij. Het was eigenlijk nog niet te geloven dat haar verwachte overlijden toch nog zo onverwachts gekomen was.
We gingen samen aan de slag met het voorbereiden van haar uitvaart.
Van Renske hoefde er niet teveel poespas; “treur niet teveel om mij maar ga gewoon verder”. Maar dat ging niet helemaal gebeuren, ze verdiende veel meer. Renske was bijzonder door haar gewoon zijn en daarom verdiende ze ook gewoon een bijzonder afscheid. Haar kist was bijzonder; bijzonder door alle mooie teksten die erop geschreven waren door de mensen die haar dierbaar waren. Lieve, mooie teksten maar ook gekkigheid, want dat hoorde ook bij Renske.
Haar condoleance was bijzonder; heel veel mensen kwamen langs om Renske een laatste groet te brengen en om Harold en de kinderen Denise en Stijn te steunen. Zelden heb ik zoveel bloemen om iemand heen zien staan die zelf niet veel om bloemen gaf.
De uitvaart van Renske was bijzonder. In de warme setting van De Bokkesprong in Groet was zij het bijzondere middelpunt. Mooie, emotionele woorden werden er uitgesproken, er was ruimte voor een traan en een lach, er was ruimte om nog even bij Renske te zijn. Zoals Renske bij leven vaak het laatste woord had, zo had ze dat tijdens haar eigen uitvaart ook. Met een, door haarzelf vooraf opgenomen video boodschap, vertelde ze hoe haar ziekteproces verlopen was. Ze eindigde met een dankwoord aan alle mensen waarmee ze in haar leven heeft gelachen en gehuild. Ze hoopte dat iedereen gelukkig en gezond zou blijven. “Geniet van elke dag die je hebt want het kan zomaar de laatste zijn”.
Samen brachten we haar naar haar laatste rustplaats. Een plekje op de begraafplaats die Harold, Denise en Stijn samen voor Renske uitgezocht hadden. Daar volgde het laatste afscheid. Harold, Denise en Stijn lieten Renske als laatste los. Zij deden dit met een mooie symboliek, een bijzonder ritueel. Voor het sluiten van de kist, hadden we 3 leren koorden om de hand van Renske geknoopt. De uiteinden van deze draden hingen buiten de kist. Terwijl Harold, Denise en Stijn de uiteinden in hun eigen hand vasthielden, waren ze voor de laatste keer letterlijk aan en met elkaar verbonden. Door het doorknippen van hun koord liet ieder van hen Renske symbolisch los.
Renske gaf ons allemaal een belangrijke boodschap mee op haar eigen uitvaart: ‘Geniet van elke dag die je hebt want het kan zomaar de laatste zijn”. Waar je soms denkt: “ ’t komt wel”, kan het soms zomaar anders zijn…